oficer służby intendentury w dowództwie armii (do 20 IX)
Przydział po 1 września 1939:
armia "Warszawa"
Funkcja po 1 września 1939:
oficer służby intendentury w dowództwie armii (od 21 IX)
Przebieg służby wojskowej:
1 X 1912 - 30 IX 1913 - jako jednoroczny ochotnik w austriackim 19 pułku strzelców; 1 VII 1914 - powołany na ćwiczenia specjalne (pogotowie mobilizacyjne); 1 VIII 1914 - zmobilizowany przez 19 pułk strzelców; 1 VII - 24 XII 1914 - na froncie (początkowo jako aspirant oficerski, od 1 IX 1914 - jako chorąży); 24 XII - 1 III 1915 - w baonie zapasowym; 1 III - 9 IX 1915 - ponownie na froncie; 9 IX 1915 - VI 1918 - w niewoli rosyjskiej; VI - 31 X 1918 - w baonie zapasowym 19 pułku strzelców; od 1 XI 1918 - jako ochotnik w Wojsku Polskim; 1 XI 1918 - VII 1919 - w 1 pułku strzelców lwowskich / 39 pułku piechoty; VII - 1 XI 1919 - w Szefostwie Intendentury w Warszawie; z dniem 1 IX 1919 - awansowany na stopień kapitana; 1 XI 1919 - 31 III 1920 – na Wojskowym Kursie Intendentów; 1 IV - 15 VII 1920 - w Intendenturze Etapu 4 Armii; 15 VII 1920 - 15 I 1921 - w 2 Dywizji Jazdy; 15 I - 31 III 1921 - w Intendenturze 6 Armii; 31 III 1921 - 1 III 1922 - w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr III w Grodnie; 1 III 1922 – 1 XI 1926 - w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu; 1 XI 1926 - 1 XI 1927 - jako słuchacz w Wyższej Szkole Intendentury; 1 XI 1927 - 31 III 1932 - w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi; 1 IV 1932 - 31 III 1937 - w 10 Dywizji Piechoty w Łodzi; 1 IV 1937 - 24 VIII 1939 - w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu; z dniem 19 III 1938 - awansowany na stopień majora; od 25 VIII 1939 - w Szefostwie Intendentury armii "Poznań";
Odznaczenia:
Medal Niepodległości (1931), Srebrny Krzyż Zasługi (1936)
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
wraz z armią "Poznań" (do 20 IX), m.in. w bitwie nad Bzurą, następnie (od 21 IX) w szeregach armii "Warszawa" w obronie stolicy; od 29 IX - w niewoli niemieckiej
płyta nagrobna (planowana przebudowa - wiosna 2015)
Życiorys:
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, wyd. V popr. i uzup., Warszawa 1985, s. 287 (dalej: Głowacki 1985).
Archiwum rodzinne / rodzinna tradycja (wnuk Robert Rzymek).
Uwagi:
Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej (oflag w Neubrandenburgu), w której pozostał do 8 maja 1945 r. W dniu 12 grudnia 1946 r. powrócił do kraju. Zamieszkał w Krakowie, przy ul. św. Sebastiana 20/1. Jak wielu oficerów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej był prześladowany przez reżim komunistyczny, a do końca 1956 r. pozbawiony możliwości pracy i zarobkowania. W ramach szykan odmówiono mu prawa do emerytury wojskowej. Ostatecznie podjął pracę na stanowisku kierownika planowania produkcji w Krakowskich Zakładach Futrzarskich. Pracował do końca życia i zmarł na stanowisku pracy.
