Order Wojenny Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości, Order Polonia Restituta kl. III i IV, Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, francuska Legia Honorowa kl. III i inne
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
Data śmierci:
21 listopad 1966
Miejsce śmierci:
Obecne miejsce spoczynku:
Doylestown, Pensylwania (USA)
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Ur. 12 XI 1891 w Radomiu, syn Józefa /inżyniera/ i Zofii z Kałużyńskich. Do Gimnazjum uczęszczał w Żytomierzu, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości. Następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Moskwie, potem na UJ w Krakowie. Od 1912 członek ZS, gdzie ukończył szkołę podoficerską w 1913 szkołę oficerską. Od 7 VIII 1914 w Legionach Polskich. Początkowo d-ca IV plutonu 10 kompanii, potem w 4 kompanii V baonu, a po jej rozwiązaniu przeniesiony we IX 1914 do 1 kompanii, gdzie dowodził III, a następnie IV plutonem. Mianowany 09 X 1914 ppor. piech. 24 XII 1914 w bitwie pod Łowczówkiem zostaje ranny w szczękę. Po wyleczeniu ran 28 II 1915 powraca na stanowisko d-cy III plutonu w 1 kompanii. Od 03 VII 1915 do 10 I 1916 był z-cą adiutanta, po czym do IX 1916 adiutant 7 pp LP. Z dniem 10 V 1916 mianowany por. piech. Od 20 V do 23 VIII 1916 jako chory przebywał w szpitalu. Uczestniczył w całej kampanii wojennej I Brygady LP. Po rozwiązaniu 7 pp LP w Zambrowie w 1917 przeniesiony do 1 pp LP, gdzie dowodził kompanią. W czasie kryzysu p przysięgowego w VII 1917 po odmowie złożenia przysięgi 1 pp LP zostaje rozwiązany. Internowany przebywa w obozie w Beniaminowie, skąd został zwolniony 20 III 1918. Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie służył w Komendzie Naczelnej 2 POW, a od X 1918 był k-dtem okręgu krakowskiego POW. Od początku XI 1918 w WP. Służy w 5 pp Leg. na stanowisku d-cy 1 kompanii. Z dniem 20 XI 1918 awansowany do stopnia kpt. Brał udział w odsieczy Lwowa, dowodząc od 18 XI 1918 I baonem 5 pp Leg. Na początku III 1919 po wycofaniu jego baonu z frontu zostaje przetransportowany z baonem do Komorowa, a następnie z 5 pp Leg. w składzie utworzonej 2 DP Leg., przemianowanej 23 V 1919 na 1 DP Leg. wyrusza do walki na front litewsko-białoruski. 17 IV 1919 uczestniczy w zdobyciu Lidy, potem w walkach o Wilno. Od 16 V do 30 XI 1919 przebywał na wojennym kursie Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Od 18 XII 1919 pełnił funkcję oficera operacyjnego 1 DP Leg., a następnie szefa Oddziału III GO gen. E. Rydza-Śmigłego i 3 Armii. 23 VI 1920 awansowany od razu do stopnia ppłk sł. st. z starszeństwem od 1 IV 1920. Funkcję szefa sztabu 3 Armii pełnił do 30 X 1920. Od 1 XI 1920 do IX 1921 przebywał na studiach w MSWoj. w Paryżu. Zweryfikowany przez MSWoj. w stopniu ppłk sł. st. z starszeństwem od 1 VI 1919. Od XI 1920 do IV 1925 I oficer sztabu Inspektoratu Armii Wilnie. Awansowany do stopnia płk SG sł. st. 15 VIII 1924. Następnie od 25 IV 1925 był z-cą szefa Oddziału III Biura Ścisłej Rady Wojennej, a od 15 X 1925 do XI 1926 dowodził 37 pp w Kutnie. W czasie przewrotu majowego w 1926 opowiedział się po stronie J. Piłsudskiego. Od XI-XII 1926 był szefem III Oddziału Sztabu Generalnego WP, a od I 1927 do VI 1930 d-ca piechoty dywizyjnej 26 DP w Skierniewicach, potem od VI-X 1930 d-cą piechoty dywizyjnej 14 DP w Poznaniu. Od X 1930 do XI 1931 oficer w Inspektoracie Armii w Toruniu, potem od 1 XI 1931 do 12 X 1935 d-ca 3 DP Leg. w Zamościu. Awansowany do stopnia gen. bryg. 1 I 1932. Od 12 X 1935 do 23 III 1939 generał do prac przy Generalnym Inspektoracie sił Zbrojnych. Tą ostatnia funkcję łączył z dowództwem GO Śląsk” IX-XII 1938 w czasie akcji zaolziańskiej. Awansowany do stopnia gen. dyw. 19 III 1939, a 23 III 1939 mianowany d-cą Armii „Pomorze”, którą dowodził w wojnie obronnej we IX 1939 na Pomorzu i nad Bzurą. Po podporządkowaniu od 09 IX 1939 dowództwu armii „Poznań” w czasie walk zostaje ranny i 21 IX 1939 w leśniczówce Januszówka dostał się do niewoli niemieckiej. Przez cały okres okupacji przebywał głównie w oflagu VII A w Murnau. Uwolniony 29 IV 1945 przez wojska amerykańskie wyjechał do Paryża, potem w VI 1945 wyjechał do rodziny w Kanadzie, skąd powrócił w VI 1946 do Wlk. Brytanii. Mieszkał w Londynie. Pracował zarobkowo jako stolarz, tokarz, biuralista w Instytucie J. Piłsudskiego, fizykoterapeuta i pielęgniarz w szpitalu w Mableton. Należał do założycieli Instytutu im. J. Piłsudskiego, pełniąc od jesieni 1946 funkcję przewodniczącego jego zarządu. W 1954 wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował m. in. jako sprzedawca jarzyn w Nowym Jorku. Równocześnie zaangażował się w działalność Instytutu J. Piłsudskiego w Nowym Jorku, gdzie pełnił różne funkcje. Był też przewodniczącym Koła Legionistów i Peowiaków w Ameryce. W VI 1961 rozpoczął urzędowanie jako prezes Instytutu J. Piłsudskiego, a od 21 III 1963 był jego wiceprezesem.
Zmarł 21 XI 1966 w Glencove. Pochowany na polskim cmentarzu w Doylestown w Pensylwanii.
Odznaczony: VM kl. 5, Polonia Restituta kl. 2,3 i 4, KN, KW 4x, ZKZ, Krzyżem zasługi Wojsk Środkowej Litwy i innymi.
Żonaty z Wandą Hurynowicz miał z nią synów: Andrzeja i Krzysztofa.
Roczniki oficerskie 1923,1924,1928,1932;
R. Rybka – K. Stepan. Rocznik oficerski 1939. Kraków 2006;
T. Jurga. Obrona Kraju 1939. W-wa 1990;
T. Kryska-Karski – St. Żurakowski. Generałowie polski Niepodległej. W-wa 1991;
W. K. Cygan. Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik Biograficzny, t. I. W-wa 2005.
(inf. Tadeusz Łaszczewski)
http://www.stankiewicz.e.pl/index.php?kat=34&sub=562
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990, s. 47-52.
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2011-12-17 08:07:43 przez BlazejK |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
