Zginął podczas próby przebicia się do Warszawy. Według relacji ks. M. Jankowskiego, kapelana 70 pułku piechoty: "Po przejściu Bzury w dniu 17 września i Puszczy Kampinoskiej, zbieraliśmy się z resztkami Pułku w lasach w Palmirach (około 25 km od Warszawy). Leżeliśmy tam dwa całe dni, ostrzeliwani przez artylerię nieprzyjacielską i lotnictwo. Starsi opowiadali swoje wrażenia z dawnej wojny i, pamiętam to dobrze, mąż Pani mówił o tym, że przeżywa już trzecią wojnę. Jeszcze 21 września pokazywał mi fotografię swojej rodziny - więc Państwa z dziećmi. Mąż Pani podobał mi się swoim zachowaniem mężnym i starał się uspokajająco wpływać na innych żołnierzy. Krótko przed tym - bo dwa dni - dałem żołnierzom, którzy ze mną byli, rozgrzeszenie i błogosławieństwo, więc byliśmy spokojni, ufni w Boga. W nocy z 21 na 22 o godzinie ½ 3 wyruszyliśmy do Warszawy. Chcieliśmy się przedrzeć, nie wiedząc jakie siły nieprzyjaciela spotkamy. Uszliśmy kilka kilometrów i około 5-tej rano 22 września weszliśmy na karabiny maszynowe niemieckie. Pędziliśmy na nich gromadą jeszcze około 3 km, a ponieważ opór przeciwnika był coraz większy, dużo karabinów maszynowych, więc tej linii już nie przeszliśmy. Wielu poległo, inni ranni, a inni zostali zabrani jako jeńcy do niewoli. Ja uniknąłem rany, więc zaraz zaopatrywałem rannych. Chodziłem na pobojowisku i między innymi znalazłem też, niestety już nieżyjącego, sierż. Janickiego. Dałem mu jeszcze oleje św. i absolucję generalną. Poznałem go zaraz, miał zresztą portfel z papierami i tą samą fotografię, którą mi pokazywał poprzedniego dnia. Było to w lesie w Burakowie (koło Dąbrowy-Leśnej - około 13 km od Warszawy)".
1) Krzyż betonowy z metalową tabliczką epitafijną na jednej z mogił zbiorowych kwatery wojennej na cm. parafialnym w Kiełpinie (stopień: strzelec);
2) Krzyż betonowy z metalową tabliczką epitafijną na jednej z mogił zbiorowych kwatery wojennej na cm. parafialnym w Juliopolu;
Przedmioty znalezione przy pochowanym:
Miejsce przechowywania ww. przedmiotów:
Życiorys:
Urodził się 10 grudnia 1898 w Doruchowie pod Kępnem, tam też uczęszczał do szkoły. W grudniu 1916 roku został powołany do wojska niemieckiego, służąc w 174 pułku piechoty we Forbach pod Strasburgiem. Po okresie rekruckim w marcu 1917 roku został zwolniony ze służby i powrócił w strony rodzinne, gdzie pracował jako pomocnik pocztowy w Doruchowie. Brał tam udział w rozbrajaniu żandarmerii niemieckiej podczas powstania wielkopolskiego. Następnie został wcielony do kompanii ostrzeszowsko-grabowskiej, która weszła w skład 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Walczył z Niemcami na froncie południowej Wielkopolski, m. in. pod Kępnem i Kobylą Górą. Od stycznia 1920 roku brał udział w wojnie polsko–bolszewickiej, walcząc na Królewszczyźnie, pod Lidą, Modlinem oraz nad Niemnem. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku jako podoficer pleszewskiego 70 pułku piechoty. Mieszkał w Pleszewie, przy ul. Garncarskiej 12. Z żoną Mariolą zd. Sugajską miał czworo dzieci: Urszulę (ur. 1927), Ludmiłę (ur. 1928), Zdzisława (ur. 1929) i Bożenę (ur. 1934). W roku 1930 wykazany był jako sierżant i pełnił funkcję podoficera gospodarczego 9 kompanii. Podczas kampanii wrześniowej przebył szlak bojowy w szeregach macierzystego 70 pp, biorąc m.in. udział w bitwie nad Bzurą. Poległ 22 września przy próbie przebicia się do Warszawy. Równie tragiczne były losy rodziny sierż. Sz. Janickiego, którą wraz z innymi rodzinami kadry zawodowej 70 pp w dniu 1 września 1939 roku ewakuowano transportem kolejowym na wschód. 9 września podczas niemieckiego nalotu na stację Komarno-Buczały pod Lwowem, zginęły od broni pokładowej jego 12-letnia córka Urszula oraz 3-letnia bratanica Alicja Sugajska trzymana wówczas na rękach przez jego żonę. Sama Mariola Janicka od tej samej kuli została ranna.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Poszukiwania mogiły:
Od wybuchu wojny losy sierż. Szczepana Janickiego nie były znane rodzinie. Dopiero w lutym 1940 roku żona zaginionego otrzymała list z informacją o jego śmierci i załączonym aktem zgonu wysłany ze Szpitala Okręgowego w Warszawie przez księdza Mariana Jankowskiego, byłego kapelana 70 pułku piechoty.
Źródła:
Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września A-M, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 272 (dalej: KPŻP).
Archiwum rodzinne:
1) List ks. Mariana Jankowskiego, kapelana 70 pułku piechoty, do żony Szczepana Janickiego, z dn. 9 lutego 1940 r. (maszynopis).
Głowacki L., 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969, Aneks 2 - s. 165, Aneks 3 - s. 174 (dalej: Głowacki 1969).
Szymański A., Z dziejów 70 pułku piechoty, Pleszew 1990, Aneks IV - s. 42, Aneks V - s. 43 (dalej: Szymański 1990).
Kaczmarek M., Nieznane losy poległych żołnierzy pleszewskiego 70 pułku piechoty, Pleszew 2008, s. 14-15, 28 (dalej: Kaczmarek 2008).
[1] a) 10 grudnia 1898 (źródło: Kaczmarek 2008); b) brak danych (źródło: KPŻP; Głowacki 1969); [2] a) 22 września 1939 (źródło: archiwum rodzinne - 1; Kaczmarek 2008); b) 18 września 1939 (źródło: KPŻP); c) wrzesień 1939 (źródło: Głowacki 1969, Aneks 2 - s. 165; Szymański 1990, Aneks IV - s. 42); [3] a) Buraków (źródło: archiwum rodzinne - 1); b) Łomianki (źródło: Kaczmarek 2008, s. 28); c) Młodzieszyn (źródło: KPŻP); [4] a) Kiełpin, kwatera wojenna (źródło: Kaczmarek 2008); b) Juliopol, kwatera wojenna (źródło: KPŻP); c) cmentarz w Młodzieszynie (źródło: Głowacki 1969, Aneks 3 - s. 174; Szymański 1990, Aneks V - s. 43);
Ostatnie zmiany: 2012-04-21 19:59:49 przez redakcja |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
