# 1934-1936 - w Szkole Podchorążych Kawalerii z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (XIII promocja oficerska);
# 15 X 1936 - promowany na stopień ppor. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 15 X 1936 r. (lokata 70.) i przydziałem do 12 pułku ułanów w Białokrynicy;
Odznaczenia:
Order Wojenny "Virtuti Militari" kl. V (Krzyż Srebrny) i IV (Krzyż Złoty), Krzyż Walecznych (dwukrotnie) i inne polskie i zagraniczne
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
Data śmierci:
4 październik 1973
Miejsce śmierci:
Wrocław
Obecne miejsce spoczynku:
Wrocław, Cmentarz Grabiszyński, grób rodzinny
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Tak
Forma upamiętnienia:
tablica epitafijna grobu rodzinnego na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu
Życiorys:
Włodzimierz Jerzy Tabaka urodził się 19 kwietnia 1911 roku w Bielsku-Białej. W roku 1933 ukończył Korpus Kadetów nr 1 we Lwowie, a w 1936 - w stopniu podporucznika służby stałej kawalerii - Szkołę Podchorążych Kawalerii z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, otrzymując przydział do 12 Pułku Ułanów Podolskich w Białokrynicy. W kampanii polskiej 1939 roku wziął udział na stanowisku dowódcy I plutonu 1 szwadronu 12 p. uł. Walczył w bitwach pod Mokrą, Ostrowami i Brzezinami, gdzie 7 września odniósł kontuzję. Podczas walk pod miejscowością Dębe Wielkie został, wraz z 1 szwadronem, którym wówczas dowodził, oddelegowany do dowództwa Wołyńskiej Brygady Kawalerii, gdzie pozostał już do końca kampanii, doświadczając wszystkich kolei losu brygady w jej marszu na południe. Walczył m.in. w bitwach pod Komarowem i Krasnobrodem. 27 września pod Tarnawatką dostał się, wraz z resztą Wołyńskiej BK, do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Z początkiem października 1939 roku udał się do Delatyna. Podczas próby przekroczenia granicy węgierskiej w rejonie Zieleniczek został uwięziony przez NKWD, a następnie przetrzymywany w więzieniach w Nadwórnej, Stanisławowie, Lwowie i Odessie oraz w łagrze w Murmańsku. Po uwolnieniu służył jako oficer szwadronu przybocznego dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gen. Władysława Andersa, a następnie - już w stopniu porucznika - jako zastępca dowódcy i wreszcie dowódca 1 szwadronu 12 Pułku Ułanów Podolskich w składzie II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Uczestniczył w walkach nad Sangro, o Monte Cassino, pod Maceratą, Anconą i o tzw. linię Gotów. W listopadzie 1944 roku otrzymał awans na stopień rotmistrza. W roku 1945 został powołany, jako jeden z trzech członków, do składu kapituły znaku pułkowego. Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu, gdzie zmarł 4 października 1973 roku.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Ułani Podolscy. Dzieje Pułku Ułanów Podolskich 1809-1947, oprac. W. Dziewicki i in., Londyn 1982, wg indeksu (dalej: Dziewicki i in. 1982).
Radomyski S., Zarys historii Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu 1922-1939, Warszawa 1989, Aneks 2 - s. 31, Aneks 3 - s. 53 (dalej: Radomyski 1989).
Bielski M., Grupa Operacyjna "Piotrków" 1939, Warszawa 1991, s. 347, 413-414 (dalej: Bielski 1991).
